2. Volleyballen voor vluchtelingen in Griekenland

Volleyballen voor vluchtelingen in Griekenland

Marloes en Guus
Afgesloten Je kunt niet meer doneren
van totaal € 4.000 (103%)

Sporten is voor ons even ontspannen na een lange dag. Of even chillen met vrienden. Niet iedereen heeft die mogelijkheid.

Wij willen de mensen in kamp Moria even uit de waan van de dag halen door middel van volleybal. Ruth heeft de volleyballessen opgestart en wij nemen het stokje graag over. Marloes vertrekt op maandag 26 april en blijft tot 23 mei. Guus sluit aan op 17 mei en vertrekt op 11 juni weer naar Nederland.

Naast de volleyballessen die we kunnen geven tijdens ons verblijf willen wij graag iets neerzetten zodat de mensen in het kamp ook na ons vertrekken kunnen blijven volleyballen.

 

Bekijk alle
€ 15 11-05-2021 | 19:09
€ 15 04-05-2021 | 22:15
€ 15 04-05-2021 | 20:11 Heel veel succes!!
€ 10 30-04-2021 | 11:37 Heel veel succes!
€ 25 29-04-2021 | 22:08
Bekijk alle

Hopelijk (niet) tot ziens

 18-06-2021 | 12:54  De laatste twee weken zijn omgevlogen. Maandag 14 juni vlogen we van Mytilini Airport naar Amsterdam. Ik had hier graag willen schrijven dat nadat we weer mochten volleyballen, de eerste sessies druk bezocht en een groot succes waren. Na een maand zonder volleyballen moeten we de structuur helaas weer helemaal opnieuw opzetten. Het veld is, zoals we al eerder schreven, verre van goed; elk knollenveld in Nederland zou als beter beoordeeld worden. Bijkomende uitdaging is de inmiddels opgelopen temperatuur. Af en toe begint de dag met wat bewolking, maar als die verdwenen is, is het eigenlijk zonder uitzondering 30 graden of warmer. Zelfs met een beachbar en een verkoelend zwembad dichtbij is dat voor de doorsnee beachvolleyballer te heet om te volleyballen. We kiezen er voor om van 9 tot 12 uur in drie sessies van een uur te gaan volleyballen, want we mogen met maximaal 9 personen tegelijk volleyballen. Na een rondgang langs de tenten en verblijven voor de alleenstaande mannen zitten alle tijden binnen mum van tijd vol. Vol energie, mijn training netjes voorbereid en nadat ik met hulp van wat collega’s het veld heb opgebouwd wacht ik met smart op de eerste groep. Ik had kunnen weten dat de gestructureerde Nederlandse aanpak niet helemaal past bij het kamp. De eerste groep besluit, zo bleek na een rondgang achteraf, toch te kiezen voor wat meer uren slaap. Op het eerste gezicht een teleurstelling, maar als je weet dat deze alleenstaande mannen weliswaar verdeeld in kleinere secties, met meer dan 100 man in één grote tent slapen en door alle herrie vaak niet voor drie of vier uur ’s nachts kunnen slapen is het wat beter te begrijpen. De groep van tien uur is wat later, maar uiteindelijk hebben we met negen man anderhalf uur gevolleybald. Het papier met daarop de training is in mijn broekzak gebleven, want de heren willen graag partijtje spelen. Ik heb gewoon meegespeeld; dat was een tijdje geleden en goed merkbaar de volgende dag. Voorzichtig heb ik aan het einde een aanvalsoefening gedraaid. Als kersverse trainer mag ik op woensdag meteen mee met een etentje voor het activiteitenteam. Dat bestaat uit de vrijwilligers die de sportactiviteiten en scholing voor kinderen verzorgen en de vrijwilligers uit het kamp die vertalen bij deze activiteiten. Een bedankje voor de flexibiliteit en inzet tijdens de periode met corona-beperkingen. Voor veel van de vertalers is dit de eerste activiteit buiten het kamp. De eerste keer ‘gewoon’ als mens, onderdeel van een groep, uit eten. Ik heb nog nooit een groep mensen zo zien stralen en zoveel plezier zien hebben. Aan het eind van de avond hoor ik een de vertalers zeggen dat dit haar leukste avond is sinds ze in Europa is. Ik krijg er weer kippenvel van als ik dit opschrijf. De donderdag erop verschijnen er verdeeld over de ochtend een stuk of acht mannen volleyballen. Niet helemaal waar ik op gehoopt had zeg ik eerlijk. We spelen inmiddels op een veld dat voorbereid wordt voor het plaatsen van nieuwe tenten. Bewoners spelen daar ’s avonds ook en sjouwden dan telkens onze palen naar beneden. Ik heb met een groepje van vier een aantal oefeningen gedraaid. De, overwegend Afghaanse, spelers kunnen behoorlijk goed volleyballen. Zeker als je je bedenkt dat de meesten het zichzelf hebben aangeleerd. Met wat extra aanwijzingen, met Google Translate naar het Farsi vertaald, is het resultaat van de training al snel zichtbaar. En daar gaat het hart van elke trainer natuurlijk sneller van kloppen. Door het ontbreken van een omheining moeten we bij de aanvalsoefening de ballen soms van ver weer ophalen. Gelukkig aan ballenjongens en -meisjes geen gebrek. Die verschenen al bij het opbouwen van het volleybalveld. En voordat de eerste spelers verschijnen grijpen de kinderen hun kans om te volleyballen. Het weer inleveren van de opgehaalde bal is wel af en toe een onderhandeling. In de tweede (en mijn laatste) week blijft de opkomst beperkt. De jongens waar ik eerder mee getraind heb zijn deze week weer van de partij. Enthousiast vragen ze of we de aanvalsoefeningen van de eerste week weer kunnen doen. Een vader met zijn dochter van drie jaar sluit aan. Een van de ballenjongens fungeert tijdelijk als oppas. Fanatiek worden de aanvals- en later set-upoefeningen uitgevoerd. Naast het slechte veld, de hitte en het feit dat de heren ’s avonds (als het koeler is) zelf volleyballen, blijkt er nog een organisatie te zijn die volleybal aanbiedt. De organisatie Yoga & Sports biedt, onder andere, volleybal aan buiten het kamp met de gedachte dat de bewoners zich dan voor even ‘gewoon’ sporter kunnen voelen vertellen Estelle en Nina, de twee organisatoren enthousiast. Dat blijkt ook wel als ik een training bezoek en meteen wordt uitgenodigd om mee te spelen. Twintig mannen die onder leiding van een trainer uit het kamp op kunstgras hun potjes spelen. Yoga & Sports zorgt voor de veldhuur, schoenen en kleding. Gaaf om mee te mogen maken! In de laatste week is Kaylah, een Amerikaanse, aangesloten als volleybalvrijwilligster. Samen proberen we het werk van Marloes (en Chayenne) van voor de corona-maatregelen weer op te pakken. Ook voor de dames en meisjes is het heet en is het veld slecht. De meisjes mogen ondertussen weer naar school dus het is even zoeken naar de juiste tijdstippen om te volleyballen. Maar de paar speelsters die komen, zijn enthousiast en Kaylah vertelt me deze week per app dat het aantal groeit na mijn vertrek. De donderdag voor mijn vertrek nog even een flinke tegenvaller. Op de locatie waar we de laatste weken spelen zijn de graafwerkzaamheden begonnen. We moeten dus op zoek naar een nieuwe locatie voor het veld. Even later blijkt dat bij het verplaatsen van de volleybalpalen een van de volleybalpalen omgeknakt is en het net niet meer opgezet kan worden. Gelukkig kunnen we dat vrijdagochtend repareren en vinden we een locatie waar we in ieder geval tijdelijk kunnen spelen. Niet ideaal, want dicht bij de zee en dus het risico dat de bal in het water geslagen wordt, maar gelukkig kunnen we weer volleyballen. Vrijdag is mijn laatste dag in het kamp. En afscheid nemen is heel anders dan aan het einde van een vakantie. De overeenkomst is dat je weet dat je een heleboel mensen waar je de laatste weken mee hebt opgetrokken nooit meer zult zien. Dat maakt me altijd wat treurig. Net als de gedachte dat deze intensieve periode, met leuke en minder leuke dingen, voorbij is en het ‘gewone’ leven weer wacht. De wetenschap dat ik terug ga naar het veilige en luxe Nederland, daar omringd door mijn vrienden en familie, en de bewoners die ik heb leren kennen achterblijven onder slechte omstandigheden, maakt het afscheid nemen zwaar. Het is lastig om de juiste woorden te vinden, want wat zeg je tegen iemand die niet weet hoe lang hij nog in dit kamp moet wachten. En die niet weet hoe zijn of haar leven er over een jaar uit ziet. Ik wil, net als Marloes, graag terugkomen. En zoals we bij het afscheid zeiden; ik hoop dat ik de mensen die ik heb leren kennen dan niet terug zie, maar dat ze dan op een betere plek zijn. In Nederland is het weer even wennen. Gelukkig is er met Darren een nieuwe vrijwilliger om het mannenvolleybal te verzorgen. Langzaamaan komen er weer wat meer mannen volleyballen laat hij weten. Ook bij de dames en meisjes nemen de aantallen toe, schrijft Kaylah me. Met de terugkomst in Nederland is het project niet afgelopen. Marloes en ik zijn samen met de andere vrijwilligers van Let’s Keep The Ball Flying druk bezig om meer en beter volleybal in het kamp mogelijk te maken. Eerder schreven we al dat we bezig zijn met plannen voor een nieuw volleybalveld. Dat zal nog wel even duren, maar we zijn er volop over in gesprek. Ik heb net een gesprek gehad met Daniel, een Braziliaanse coach die momenteel in Spanje werkt als volleybaltrainer en hij wil ons project voortzetten. En dan zijn er ook nog Eshan en Sheida, een Iraans (volleybal)koppel dat onder andere via Moria in Nederland terecht is gekomen en heel graag een periode naar Lesbos wil om daar deel uit te maken van het volleybalprogramma. Van een afstandje overleggen we met Eurorelief en Yoga & Sports om allemaal samen een zo mooi mogelijk volleybalprogramma voor de bewoners van het kamp te realiseren. Dit was onze laatste blog. Het einde van een voor ons indrukwekkende periode. Maar het begin van hopelijk heel veel mooie projecten met Let’s Keep The Ball Flying. Samen met Christian Refugee Relief, Eurorelief, Yoga & Sports en de vele andere organisaties die zich bekommeren om het lot van de minderbedeelden. Wil je ons blijven volgen? Neem dan eens een kijkje op www.letskeeptheballflying.com. Hopelijk tot ziens!  
Lees meer